ISO 21920 w praktyce

Ponieważ niektóre z poprzednich norm nie odpowiadały już obecnemu stanowi techniki, nie zawsze było możliwe jasne opisanie jakości powierzchni gotowego komponentu - "na przykład w przypadku nowych procesów produkcyjnych, takich jak produkcja addytywna", jak wyjaśnia Kedziora: "Stawiają one inne wyzwania pomiarowe niż zwykłe procesy ablacyjne. Dlatego po około 40 latach potrzebny był nowy standard profilu". W rezultacie norma ISO 21920 zastąpiła poprzednie normy, takie jak ISO 3274, 4287, 4288, 13565 i 1302. Seria norm składa się z trzech części. Pierwsza część dotyczy zapisów rysunkowych i definiuje zasady określania właściwości profilowanej powierzchni. Druga część koncentruje się na parametrach i definiuje terminologię, a także terminy i parametry określania wykończenia powierzchni metodą trzpieniową. Wreszcie, część 3 koncentruje się na warunkach pomiaru, definiując kompletny operator specyfikacji dla wykończenia powierzchni przy użyciu metody profilu.

Zmiany w praktyce
"Ogólnie rzecz biorąc, wszystkie zespoły położyły duży nacisk na ciągłość podczas procesu normalizacji. Słabe punkty starej normy, nieprecyzyjne definicje lub parametry, które nie są już praktyczne, zostały wyeliminowane" - mówi kierownik projektu Kedziora, który początkowo był odpowiedzialny za pierwszą, a później także za trzecią część międzynarodowej serii norm podczas procesu normalizacji. Jak podkreśla, nic nie zostało zmienione tam, gdzie stara norma zapewniała rozsądne wyniki. Jednak tam, gdzie stary standard był niejasny, nowe rozporządzenie jest teraz jaśniejsze. Jako przykład podaje ustawienia filtrów, które wcześniej zależały od obrabianego przedmiotu. Wstępne pomiary były konieczne, ale nikt ich nie przeprowadzał. "Teraz to już nie obrabiany przedmiot określa ustawienie filtra, ale odpowiedni rysunek. Nowe standardy profili oferują również więcej opcji dla funkcjonalnie istotnych specyfikacji produktu".